RT @MKierwinski: Ani widu, ani słychu o końcu kadencji J. Przyłębskiej w TK. Kaczyński złamie ustawy, ale nie pozbędzie się całkowicie mu oddanej kucharki. 20 Dec 2022 17:16:00

Tomasz Rusek Brawa dla pani Karoliny: nie dość, że nie dała się naciągnąć, to jeszcze ostrzega z nami innych. Tajemnicza "kancelaria" rozsyła listy i domaga się od ludzi po 250 zł. Nie płaćcie ani grosza! Karolina Kapałczyńska wraz z mężem prowadzi w centrum Gorzowa biuro nieruchomości Madom. Pilnują rachunków, terminów, wszystko zawsze i wszędzie płacą na czas. Po prostu uczciwość stoi u nich na pierwszym miejscu. Dlatego nieźle się pani Karolina zdziwiła, gdy dostała urzędowe - jak się jej początkowo wydawało - pismo z rzekomo powiązanej z rządem (o tym za chwilę) kancelarii podatkowej. Tylko siedem dni Cała strona zapisana była prawniczym językiem, przytoczono tam kilka przepisów, a wydźwięk dokumentu był jasny: coś nie gra z podatkiem od nieruchomości. A za „postępowanie przygotowawcze procedury weryfikacji” należy się 250 zł, które trzeba wpłacić na podane konto w ciągu siedmiu dni. - Natychmiast zapaliła mi się w głowie czerwona lampka ostrzegawcza. Po pierwsze dlatego, że miałam pewność, iż z żadnym podatkiem nie zalegamy. A po drugie: dziwnie mi brzmiały zapisy dotyczące zasad podatkowych. Mówiąc wprost, w liście były bzdury. Choć napisane fachowym językiem - śmieje się pani Karolina. Dlatego postanowiła ostrzec innych Czytelników „Gazety Lubuskiej - bo sama jest naszą prenumeratorką. - Pewnie takich listów poszły w Polskę tysiące. Zakładam, że większość adresatów wychwyci próbę naciągnięcia, lecz wolę ostrzec tę resztę - mówi. Tomasz Rusek - Od początku czułam, że coś jest nie tak. W liście nie było żadnego numeru kontaktowego, a przywoływane przepisy wydały mi się bardzo nieprecyzyjne - mówi „GL” Karolina Kapałczyńska. Ani widu, ani słychu Wzięliśmy „kancelarię” pod lupę. Piszemy o niej w cudzysłowie, ponieważ to żadna kancelaria. I nie ma nic wspólnego z rządem. Bo choć w adresie internetowym ma skrót „gov”, który jest przypisany państwowym instytucjom, to... jest to tylko sprytny wybieg. Po „gov” jest bowiem cywilna końcówka „ Nie ma też telefonu! Jest za to adres. Ustaliliśmy, że to ten sam, który policja sprawdzała już w związku z podobnym oszustwem. Inna kancelaria - ale także z ul. Czerniakowskiej w Warszawie - rozsyłała do firm pisma z żądaniem pieniędzy za odpisy z Krajowego Rejestru Sądowego, które są... powszechnie dostępne. Nabrać dało się wówczas niemal 1 tys. firm z całego kraju (uwaga: czekamy na dane z warszawskiej prokuratury, która obiecała nam przedstawić wyniki tej sprawy). Nagromadzenie przepisów i prawniczy język mogą zmylić. Bo... nic nie znaczą Ustaliliśmy też, że przed pismami wysyłanymi z tego adresu ostrzegało Ministerstwo Sprawiedliwości. Sposób działania był wówczas identyczny. Pismo pełne zawiłych prawniczych sformułowań udawało urzędowy dokument. I mnóstwo wystraszonych ludzi płaciło, bez sprawdzania, komu wysyłają pieniądze. Fachowcy nazywają to łowieniem siecią: naciągacze wysyłają tysiące listów czy wezwań i liczą, że złapią w sieć kilka naiwnych rybek... Taki prosty trik Doktor prawa Krzysztof Grzesiowski, ekspert od prawa cywilnego i handlowego, który pomógł już wielu naszym Czytelnikom w prawniczych zagadkach, nie ma wątpliwości: - Zanim komukolwiek wyślemy choćby najmniejszą kwotę, upewnijmy się, że nie płacimy oszustowi. Jak? Poważna i prawdziwa instytucja podaje numery kontaktowe, umożliwia rozmowę z pracownikiem i weryfikację danych. To absolutne minimum - słyszymy od prawnika. Ze swojej strony polecamy dodatkowe zabezpieczenie: internet! W przypadku masowych oszustw (czy prób naciągania), łatwo odnaleźć podobne sygnały za pomocą zwykłej wyszukiwarki. Można w nią wpisać albo nazwę instytucji, która czegoś od nas chce, albo np. frazę z pisma. W ten sposób szybko może się okazać, że wybieg oszustów, który próbują na nas zastosować, był już opisany w innej części kraju. Najgorsze, co możemy zrobić, to wystraszyć się gróźb i kar z pisma. A potem pędem wpłacić pieniądze na podane w liście konto... A najlepsze? - Iść na policję - radzi Grzesiowski. To samo mówi Tomasz Bartos z Komendy Wojewódzkiej Policji w Gorzowie: - Prosimy o zgłoszenia choćby próby oszustwa. Wtedy możemy działać - mówi policjant. Możecie też dać znać „GL”. Czekamy na sygnały!
Ani widu, ani słychu: Romania: Nevăzut necunoscut: Soviet Union (Russian title) Не пойман - не вор: Spain: Visto y no visto: Sweden: Inte se inte höra inte veta! Ukraine: Не спійманий - не злодій: West Germany: Fisch oder Fleisch: World-wide (English title) Neither Seen Nor Recognized: Vive Monsieur Blaireau
Kolejne nowości programowe w SMS Net : Na kanale 66 zapowiadany jest przekaz kanału Teen Nick Na kanale 128 pojawił się Canal+ Sport 3 HD Na kanale 129 pojawił się Canal+ Sport 4 HD Na kanale 130 pojawił się Canal+ Now W związku ze reorganizacją pakietu Canal+ zmianie ulegnie numeracja kanałów : Kanał Nowa pozycja Canal+ Family HD 120 Canal+ Film HD 121 Canal+ Seriale HD 122 Canal+ Premium HD 123 Canal+ 1 HD 124 Canal+ Dokument HD 125 Canal+ Sport HD 126 Canal+ Sport 2 HD 127 Canal+ Sport 3 HD 128 Canal+ Sport 4 HD 129 Canal+ NOW HD 130 Na kanale 415 pojawił się TVP World Oficjalna informacja o Eleven Sports 4K Edited March 3 by danielpes5
czy ta paczka mogłaby w koncu przyjść, like jest wydana do doręczenia od 17 i ani widu ani słychu po niej. 06 Jun 2023 19:38:48
Czy wiesz, że aż ¾ kandydatów – niezależnie czy są to przedstawiciele „białych” czy „niebieskich” kołnierzyków – czeka na telefon od HR-owca z informacją zwrotną na temat statusu jego aplikacji i przebiegu procesu rekrutacji? Ponad 75%! Równie dużo – choć tu dane nieco się różnią między specjalistami a fachowcami – oczekuje informacji zwrotnej drogą mailową. Nic dziwnego. Proces rekrutacyjny to często moment zwrotny w karierze, trampolina do dalszego rozwoju, szansa na spełnienie marzeń. Słowem: jedno z ważniejszych wydarzeń w życiu. Chęć otrzymania feedbacku potwierdzają wyniki przeprowadzonego przez eRecruiter badania przedstawione w „Raporcie Candidate Experience 2019”. Czytamy w nim, że aż 8 na 10 kandydatów chce otrzymać informację zwrotną także w przypadku odrzucenia ich aplikacji. Dokładnie tyle samo aplikujących chciałoby poznać ocenę swojego doświadczenia i kompetencji w informacji o powodach odrzucenia. Co więcej, z cytowanego badania wynika także, że sami pracodawcy postrzegają ciągły kontakt z kandydatem, jako przykład dobrych praktyk. Wskazuje na to aż 60% ankietowanych pracodawców. Czy jest zatem kanon dobrych praktyk w komunikacji z kandydatami? Czy można wskazać najważniejsze – z punktu widzenia komunikacji – etapy rekrutacji? Oczywiście, że można! Poniżej 5 najważniejszych zasad „odpowiedzialnego odpowiadania” kandydatom w procesie rekrutacji. 1. Potwierdź, czy aplikacja od kandydata wpłynęła Często wpłynięcie wypełnionego formularza rekrutacyjnego lub CV to pierwszy krok w dialogu z kandydatem. Choć już na poziomie ogłoszenia o pracę rekruter komunikuje zainteresowanym kandydatom wiele istotnych informacji, nie wie czy ktoś go słucha, ani kto usłyszy. Komunikacja i dialog to dwie różne sprawy. Komunikować możemy się wysyłając nasze przekazy także „w próżnię”, ale rozmawiać możemy dopiero wtedy, gdy po drugiej stronie jest ktoś, kto słucha i reaguje. Prawdziwa rozmowa ma zatem szansę zaistnieć dopiero wtedy, gdy kandydat na ogłoszenie odpowie. By podtrzymywać rozpoczęty dialog wystarczy po prostu powiadomić kandydata, że jego głos (czytaj: aplikacja) został usłyszany. Nie wierzysz? Może przekonają Cię dane z badania „Candidate Experience” – aż 43% ankietowanych chce wiedzieć, że ich aplikacja wpłynęła i uznaje to za pozytywny przykład dbania o doświadczenia kandydatów. A to pierwszy punkt na tablicy wyników rekrutera. 2. Odpowiedz na pytania, także „poza trybem” Zdarza się, że kandydat ma wiele pytań, na których odpowiedź nie chce czekać aż do rozmowy czy kolejnych etapów rekrutacji. Wysyła maile, wiadomości na czacie, dzwoni. Podobnie, jak w przypadku szukania odpowiedzi w Internecie na pytania dotyczące oglądanego filmu, gotowanej potrawy czy wymienianej żarówki, także w procesie rekrutacji kandydat chce odpowiedzi… natychmiast. By go nie zniechęcić warto odpowiadać (lub zapewnić dostęp do odpowiedzi) możliwie jak najszybciej. W takiej sytuacji warto nie tylko zadbać o dostępność osób, które mogą stanowić źródło informacji, ale także odpowiednio przygotować sobie pomocne materiały. Taką rolę mogą pełnić listy najczęściej zadawanych pytań (z ang. FAQ, czyli Frequently Asked Questions), które można zamieścić w zakładce „Kariera” i przekierować tam kandydata poszukującego odpowiedzi. 3. Jasno oznacz kolejne etapy rekrutacji Informacje o samym procesie rekrutacji – jakie są jego poszczególne etapy, kto będzie brał w nich udział, kiedy i gdzie będą się odbywały – również są ważne dla kandydatów. Dla rekruterów stanowią okazję do ponownego kontaktu i podtrzymania zainteresowania kandydata ofertą, a także do zbudowania z nim pozytywnej relacji. Dlaczego jest to ważne? Ponieważ dzięki temu potencjalny przyszły pracownik może odpowiednio się przygotować, ale również odpowiednio nastawić do całego procesu. By kandydat nie czekał – sfrustrowany niczym bohaterowie dramatu Samuela Becketta – na symbolicznego „Godota”, najlepiej już na etapie ogłoszenia lub w zakładce „Kariera” umieścić informację nt. przebiegu procesu rekrutacji, choćby w formie przykuwającej uwagę infografiki. O kolejnych krokach warto przypominać także po każdym zakończonym etapie. 4. Powiadom, jeśli kandydat został odrzucony Informowanie o niezakwalifikowaniu się do dalszych procesów rekrutacji bywa trudne. Mało kto chce być posłańcem złych wiadomości. Jednak również takie informacje są bardzo ważne dla kandydatów i sprawiają, że cały proces rekrutacji (i samego pracodawcę) oceniają wyżej. Zresztą przewidujący rekruter ma świadomość, że kandydat dziś niespełniający oczekiwań, może stać się wręcz idealny pod kątem innego, przyszłego wakatu. Dlatego tak ważne jest nie tylko poinformowanie uczestnika rekrutacji o odrzuceniu jego kandydatury, ale także o tym, dlaczego tak się stało i co powinien rozwinąć, by w przyszłości odpowiedzieć na oczekiwania organizacji. 5. Nie bój się automatyzować odpowiedzi Nie na wszystkich etapach komunikacji konieczne jest bezpośrednie zaangażowanie rekrutera w proces odpowiadania lub powiadamiania kandydatów. Etap informowania o przyjęciu aplikacji nie wymaga osobistego kontaktu – wystarczy przygotować automatyczną odpowiedź, która wygeneruje się po otrzymaniu zgłoszenia. Krótkie powitanie i informacja o przyjęciu aplikacji, a także o kolejnym etapie procesu rekrutacji łatwo można zapisać w systemie, który zadba o to, by każdy aplikujący kandydat otrzymał pierwszy feedback. Podobnie, korzystanie z wcześniej przygotowanych list FAQ pozwala zaoszczędzić czas i wysiłek, by skupić się na osobistym kontakcie z tymi kandydatami i na tych etapach, które tego wymagają. Odpowiadanie na zadane pytania świadczy nie tylko o kulturze osobistej, ale także o braniu odpowiedzialności za proces komunikacji. Tak, jak sami oczekujemy odpowiedzi na zadane przez nas pytanie – w sklepie, restauracji czy urzędzie – tak samo kandydaci oczekują od rekruterów odpowiedzi na zadane pytania. By budować jak najlepsze doświadczenia kandydatów podczas procesów rekrutacyjnych warto nie tylko odpowiadać na pytania, ale także zastanowić się, jakie ważne informacje można przekazać proaktywnie, by aplikujący pytać… nawet nie musieli.
W Lublanie śniegu ani widu ani słychu Myślicie, że jeszcze przyjdzie mi się zmagać z przeprawą skrzypiącą białym puchem ścieżką do pracy? Pięknego „Incepcja” przyszła i poszła, rozdziawiając nam otwory gębowe scenariuszem jakby utkanym z kosmosu i zostawiając nas w tym stanie na długie miesiące. O filmie Nolana różne rzeczy można mówić, ale na pewno nie to, że nie prowokował do przemyśleń. Od tamtej pory trudno było się natknąć na równie mózgotrzepny film s-f – no, był „Kod nieśmiertelności”, ale dzieło Duncana Jonesa razem z jego pogrążającym całość zakończeniem wolałbym zbyć milczeniem. Bryndza na polu oryginalnych, ambitnych filmów science-fiction trwała w najlepsze. Aż do bowiem nadszedł „Looper” – dzieło niejakiego Riana Johnsona, autora takich filmów jak „Kto ją zabił?” ("Brick") i „Niesamowici bracia Bloom”. Nie widzieliście ich? No właśnie, jesteście w większości. Cóż, jeśli o „Looperze” można napisać coś pewnego, to na pewno to, że ze wszystkich filmów amerykańskiego reżysera ten będzie miał największą szansę na wypromowanie jego nazwiska. A biorąc pod uwagę jakość dzieła – warto go promować.„Podróży w czasie jeszcze nie wymyślono” – mych uszu dochodzi mętny, czarny jak smoła głos Josepha Gordona-Levitta we wprowadzającej scenie. – „Ale stanie się to za trzydzieści lat”. Ooooooo tak, moje trzewia już wyczuwają tę charakterystyczną dla Hollywoodu narrację z offu, która wszystko tłumaczy a la wymuszony przez producentów voice-over Harrisona Forda w „Blade Runnerze”. Dobra, nieważne. Jak film będzie dobry, to olać narrację. Jedziemy z tym wygląda tak: jesteśmy w Kansas City, rok 2044. Film stwierdza jasno – przyszłość do świetlanych nie należy. Wizję Johnsona można scharakteryzować jako coś pomiędzy Blade-runnerowym cyberpunkiem, a ponurą dystopią rodem z „Ludzkich dzieci” Alfonso Cuarona czy „Dystryktu 9” Neilla Blomkampa. Mamy tu pełen sztafaż urbanistycznych opowieści sci-fi: wielkie metropolie, wieżowce wyraźnie inspirowane dubajską Burj Khalifą, poduszkowce swobodnie szybujące ulicami, a wszystko to w nocy świeci się śliczniej niż choinka na Boże Narodzenie. Niestety – podobnie jak w przypadku Paris Hilton lub innych tego typu dystopii – zewnętrzne piękno jest jedynie fasadą dla postępującej wewnątrz degradacji społecznej i opryszczki odbytu. Film Johnsona każe nam przypuszczać, że społeczny porządek świata – a na pewno Stanów Zjednoczonych – został zniszczony przez jakiś nieokreślony kryzys gospodarczy. Na ulicach Kansas panuje wszechobecna bieda, wieczne bezprawie i całkowita anarchia – uciekający ze skradzionym jedzeniem bezdomni są zdejmowani z dubeltówek przez amerykańskich rednecków, po ulicach włóczą się wygłodniałe dzieci w obdartych łachmanach, a działalności gospodarczej w zasięgu wzroku brak – apatia wolnego rynku na pełnym gazie. Jest tylko Ona – MAFIA. Wszechobecna, kasiasta i bezwzględna, utrzymująca niemal absolutną władzę. A policji ani widu, ani słychu. Nie jest łatwo. Coś jak niedawny „Dredd 3D”.Jak widać, koncepcja świata autorstwa Riana Johnsona do oryginalnych nie należy, jednak jeśli już jakiegoś świeżego elementu się w niej doszukiwać, to jest nim złączenie krajobrazu na wskroś miejskiego, brudnego i obskurnego z terenami dzikiej, dziewiczej natury – tutaj reprezentowanymi przez pola kukurydzy amerykańskiej prerii. Ich wizualne ujęcie czasem naprawdę robi wrażenie. Szkoda tylko, że tego samego nie da się powiedzieć o efektach specjalnych towarzyszących przecinaniu tych pól przez skutery powietrzne – sceny te naprawdę straszą wyjątkowo źle ukrytym green screenem i CGI.[pullquote]Design broni w "Looperze" to jedna z najsilniejszych stron tego filmu.[/pullquote]No ale wróćmy do meritum. Naszym bohaterem jest Joe Gordon-Le… znaczy Joe, chciałem powiedzieć, amerykański Joe, grany przez zawsze przystojnego i uroczego Josepha Gordona-Levitta. Joe pracuje dla mafii, ale jeśli myślicie, że to zwykła mafia, to pomyślcie jeszcze raz. Praca Joego nie należy bowiem do typowych zajęć amerykańskiego gangstera. Koleś codziennie rano wstaje, dostaje faksem karteczkę z wydrukowaną godziną, jedzie na pobliskie pole kukurydzy, wyciąga wielką giwerę (notabene design wyposażenia w "Looperze" to jedna z najsilniejszych stron tego filmu) i celuje w pustą przestrzeń przed sobą. Następnie wyciąga z kieszeni śliczny złoty zegarek i… stoi tak, czekając aż na zegarku wybije godzina wskazana przez faks, który dostał do domu. Godzina w końcu wybija i – bach, magia! – przed Joem nagle pojawia się związany człowiek z workiem na głowie, usadowiony na klęczkach. Będąc romantycznym twardzielem po przejściach, Joe nie zastanawia się długo i od razu zdejmuje gościa ze swojej wielkiej giwery. Idzie po ciało, zdejmuje przytroczone do niego sztabki srebra i idzie się zameldować do szefostwa. Po drodze jeszcze parę razy zakropi sobie oczy dziwnym, wyostrzającym zmysły specyfikiem, z którego by pewnie korzystał szczęśliwie Philip K. Dick, gdyby dożył sędziwszego wieku niż pięćdziesiąt trzy co tu w ogóle chodzi? Ano tutaj właśnie zaczyna się mindfuck – bowiem widzicie, moi drodzy, ofiary Joego, tak nagle pojawiające się znikąd na polu kukurydzy pod Kansas, są przysyłane z przyszłości. Sytuacja wygląda tak: około roku 2074 ludzkość opracuje technikę podróży w czasie, ale niemal natychmiast zostanie ona zdelegalizowana. Jako że na świecie do tego czasu wiele się raczej nie zmieni, to mafiozi dalej będą kontrolować wszystko, co tylko możliwe – przejmą więc i nową technologię. „Looper” każe nam uwierzyć, że w przyszłości – z jakichś nieokreślonych powodów – znajdowanie i identyfikowanie martwych ciał jest niezwykle łatwe. Mafia więc – która, jak wiadomo, w biznesie produkcji martwych ciał nie ma sobie równych – wymyśla iście szatański sposób na pozbycie się ich. Otóż mafiozi łapią swoje ofiary, krępują je, zakładają im worki na głowy, po czym wysyłają w przeszłość, aby tam zostały zlikwidowane przez takich właśnie ludzi jak Joe – czyli looperów*. Skąd w przeszłości biorą się ci looperzy, zapytacie? Ano stąd, że przyszli gangsterzy wysłali jakiś czas przed akcją filmu w przeszłość niejakiego Abe'a – gościa, który założył całą „teraźniejszą” działalność sprzątającą i, przypuszczalnie, w jakiś tajemniczy, nieokreślony w filmie sposób przyjmuje polecenia od swoich mocodawców z przyszłości. Gra go świetny w swojej roli, nieco zapomniany dziś Jeff Daniels – i jego dialog z Joem należy do najlepszych i najśmieszniejszych momentów jeśli myślicie, że to już koniec mindfucków, które "Looper" nam serwuje, to jesteście w błędzie. Otóż okazuje się, że w przyszłości podróże w czasie są tak bardzo zakazane, że mafiozi czasem pozbywają się byłych looperów, aby uniknąć sytuacji, w której taki looper zostanie schwytany przez władze i wyjawi im dane organizacji, dla której kiedyś pracował. Taki looper zostaje zabrany przez gangsterów, cały jego dobytek zmieciony z powierzchni ziemi, a on sam wysłany w przeszłość, gdzie… zostaje zabity przez swoje przeszłe wcielenie. Dla takiego loopera z przeszłości to wydarzenie jest równoznaczne z rozwiązaniem kontraktu – dostaje on sowitą odprawę, po czym może udać się w świat gdzie tylko zechce, wiedząc że ma przed sobą trzydzieści lat życia i że kiedyś – prędzej czy później – zostanie dowieziony przez swoich byłych pracodawców z workiem na łbie do wehikułu czasu i zabity przez swoje przeszłe ja. Takie zdarzenie nazywa się "zamknięciem pętli". Jeśli zaś tak się stanie, że widząc swoje przyszłe wcielenie looper się zawaha, nie zabije swojego celu, a ofiara mu ucieknie – zostaje on natychmiast zabity, aby jego przyszłe ja nie narobiło żadnych to i mając jednocześnie świadomość, że w filmie gra pięćdziesięciosiedmioletni Bruce Willis u boku trzydziestojednoletniego Levitta, możemy już sobie wyobrazić jaki problem ma głównie na konflikcie tych dwóch mężczyzn – dwóch wcieleń tej samej osoby – zasadza się akcja filmu. Po raz popełnionym błędzie, teraźniejszy Joe będzie się starał za wszelką cenę dopaść i usunąć swoje przyszłe ja, podczas gdy jego przyszłe wcielenie ściga się z czasem w poszukiwaniu tajemniczego Deszczowca – dziecka, które za trzydzieści lat przejmie kontrolę nad światowymi organizacjami mafijnymi i zacznie zamykać wszystkie pętle, tym samym niszcząc Joemu z przyszłości życie…[pullquote]Film nie cierpi na syndrom "Incepcji", gdzie zasady rządzące światem przedstawionym były tak skomplikowane, że nie można ich było zrozumieć aż do końca filmu.[/pullquote]Uffff, udało się. Dalsze opisywanie fabuły byłoby wobec was nie fair, a i tak nie wiem, czy nie wyjawiłem za dużo – choć wszystkiego, co napisałem powyżej możecie się dowiedzieć z trailera. Ile mi to zajęło? Dwie strony? No właśnie: jak w przypadku niemal każdego filmu s-f, „Looper” poświęca na ekspozycję odpowiednio więcej czasu, niż zrobiłby to film z innego gatunku. Na szczęście akurat pod tym względem Johnson jest o wiele sprawniejszym reżyserem niż Christopher Nolan i z ulgą mogę stwierdzić, że jego film nie cierpi na syndrom "Incepcji", gdzie zasady rządzące światem przedstawionym były tak skomplikowane, że nie można ich było zrozumieć aż do końca tak – dlaczego mafiozi z przyszłości najpierw nie zabijają swoich ofiar, a potem samych ciał nie wysyłają w przeszłość? Dlaczego przyszłe wcielenia looperów są wysyłane do swych przeszłych wcieleń, a nie rozprowadzane do innych looperów, którzy nie mieliby problemu z usunięciem ich? Po co w ogóle się w to bawić – nie łatwiej po prostu takiego loopera usunąć w teraźniejszości i na jego miejsce zwerbować nowego, zamiast bawić się w jakieś zapętlanie czasu? Czy każdy looper zamyka swoją pętlę? A jeśli nie, to co się dzieje z tymi, którzy jej nie zamykają? Dlaczego…I tak dalej i tak dalej… Ech, no właśnie. „Looper” to film opowiedziany w sposób boleśnie łopatologiczny (wspomniana narracja Levitta boli niemiłosiernie…) i oparty na kretyńskich, naiwnych założeniach, które jednak są na tyle logiczne, że Johnson w godny podziwu sposób trzyma się ich do samego końca i jest wobec (prawie wszystkich z) nich konsekwentny. To boli o tyle, że gdyby tylko te założenia były lepsze, bardziej przemyślane i lepiej wyjaśnione na ekranie, a narracja pozwalała chociaż na odrobinę subtelności (a uwierzcie, że w obecnej postaci nie pozwala nawet na tyle), moglibyśmy mieć do czynienia z nowym klasykiem kina science czynienia z klasykiem nie mamy, choć – powtórzę raz jeszcze – w ramach głupiutkich ram, które sam sobie wyznaczył, Johnson (również scenarzysta) jest w miarę konsekwentny i spójny, a każdy element jego skryptu ma znaczenie w historii. Uwagę zwraca zwłaszcza sposób poradzenia sobie z problemem, przed którym staje każdy twórca opowieści z podróżami w czasie, czyli z paradoksami czasowymi. Otóż Johnson decyduje się na dające bardzo dużo swobody, a jednocześnie bardzo optymistyczne spojrzenie na sprawę – przyszłość w "Looperze" nie jest konkretną rzeczywistością, a raczej pewnym wiecznie poruszającym się, wiecznie płynącym w kalejdoskopie czasu zbiorem alternatyw. Im bliżej danego momentu się znajdujemy, tym mniej mamy alternatyw, aż w końcu pozostaje tylko ta jedna. My zaś mamy cały czas wolną wolę, żeby wydarzenia zmieniać – nie jesteśmy niewolnikami historii. Cykle wydarzeń nadal powtarzają się w wiecznie obracającym się kole meta-czasu, ale nie jesteśmy ich biernymi widzami – jesteśmy właśnie spojrzenie na czas daje sprawnemu bardowi mnóstwo możliwości dramaturgicznych i cieszy mnie, że Johnson z większości z nich korzysta. Amerykański twórca zamienia swoją koncepcję w narzędzie fabularne, które popycha akcję naprzód i – jak się w pewnym momencie filmu okazuje – staje się kluczowe dla fabuły.[pullquote]Historia stoi tutaj na pierwszym miejscu – o podróżach w czasie za wiele się z niego nie dowiemy, gdyż to postacie i ich dylematy są najważniejsze.[/pullquote]Zresztą jeśli o „Looperze” można powiedzieć coś jeszcze poza tym, że ma potencjał do wypromowania nazwiska swojego twórcy, to na pewno, że historia stoi tutaj na pierwszym miejscu – o podróżach w czasie za wiele się z niego nie dowiemy (jak mówi nam w pewnym momencie niezastąpiony Bruce: mógłby się bawić w rysowanie nam jakichś pieprzonych diagramów, ale nie ma zamiaru), gdyż to postacie i ich dylematy są jest nieźle – wspomniany Daniels w swoim niewielkim epizodzie wymiata, Bruce Willis w końcu gra poważną, dramatyczną rolę w dobrym filmie i wychodzi mu to znakomicie (a w pewnym momencie reżyser pozwala mu nawet na chwilę wchłonąć jego osobowość z lat osiemdziesiątych…) , a Emily Blunt jest świetna w roli, o której nic nie mogę powiedzieć. „Looper” ma też jedną z najlepszych dziecięcych kreacji aktorskich, jakie widziałem od bardzo długiego czasu – jestem ciekaw, co rodzice tego dzieciaka powiedzieli po przeczytaniu scenariusza…Natomiast Joseph Gordon-Levitt… no, on po prostu jest. Szczerze? Wydał mi się miejscami drętwy. Ale może z moim odbiorem ma coś wspólnego fakt, że twarz amerykańskiego aktora została zmieniona protezami, aby bardziej przypominała oblicze Bruce'a Willisa…"Looper" to ciężki film do oceny. Z jednej strony obdarzony świeżymi, oryginalnymi pomysłami, świetnie opowiedziany, warsztatowo bez zarzutu, ze scenariuszem, który doskonale wie, co zrobić z opowiadaną historią i oddanymi aktorami, z drugiej – pozbawiony stylu, z podaną na tacy treścią nie pozwalającą na jakikolwiek udział widza i szeregiem bzdurnych założeń i głupot, które niszczą całość. To jeden z tych filmów, które każdy z nas widział co najmniej parę razy w życiu – obraz, który urzeka pomysłami i historią podczas oglądania, ogłupia nas i wprowadza w trans magią świetnie opowiedzianej fabuły tylko po to, abyśmy po wyjściu z kina i przemyśleniu paru spraw doszli do wniosku ile rzeczy tam było bez czy warto się na „Loopera” do tego kina wybrać? Zdecydowanie tak! Jonhson nie nakręcił filmu o podróżach w czasie, ale film o ludziach – podróże przez czas stanowią jedynie tło i pretekst do postawienia bohaterów przed takimi, a nie innymi dylematami. Pomimo nieco rażącej – przynajmniej mnie – przezroczystości reżyserskiej i braku wyraźnego stylu, jego film pozostaje dziełem fenomenalnie opowiedzianym, z montażem idealnie dawkującym widzom informacje i scenami, które niekiedy trzymają na krawędzi fotela. I jeśli tylko zapomnimy o bezsensownych założeniach początkowych i łopatologicznej narracji, to bez trudu wciągniemy się w tę pokręconą, szaleńczą jazdę przez pola kukurydzy apeluję do was – zanim, podobnie jak zachodni krytycy, uznacie "Loopera" za najlepszy s-f od czasu „Ludzkich dzieci”, pomyślcie chwilę i prześledźcie sobie w głowie wydarzenia z tego filmu. Zapewniam, że po chwili ochota na okrzyknięcie go arcydziełem wam przejdzie. *za cholerę nie pamiętam jak to słowo zostało przetłumaczone na polski więc może lepiej, żeby zostało tak, jak Połowa grudnia, a w tv ani widu, ani słychu "Szklanej Pułapki". To mnie niepokoi. https://t.co/ieKc626jCa. 15 Dec 2021 fot. Adobe Stock, JackF Czasem zastanawiam się, co jest ze mną nie tak. Zawsze, kiedy spotykam mężczyznę, na którym warto zawiesić oko, po pewnym czasie okazuje się, że jest wstrętnym skąpcem. Egoistycznym samcem, który myśli wyłącznie o zaoszczędzeniu kilku groszy. Ręce opadają! Na pierwsze skąpiradło trafiłam jeszcze podczas studiów. Wydawał się miły, często do mnie dzwonił i zapraszał na kawę, więc po kilku takich propozycjach w końcu zgodziłam się na spotkanie. To była późna jesień, koniec listopada, pogoda nie zachęcała do romantycznych przechadzek. Jego to jednak nie zraziło i tamten zimny, wietrzny wieczór spędziliśmy, spacerując przez ponad czterdzieści minut. Nie byłam przygotowana na taki scenariusz, nie miałam na sobie futra ani jesionki. W życiu nie przyszłoby mi do głowy, że w tak niesprzyjających warunkach pogodowych można zaproponować spacer! Zacisnęłam jednak zęby i szłam obok niego, starając się nie myśleć o zimnie. Ale kiedy zaczął padać deszcz ze śniegiem, nie wytrzymałam: – Może pójdziemy gdzieś, gdzie jest sucho i ciepło – zaproponowałam słodkim tonem, żeby nie wyczuł mojej irytacji. W głosie mojego towarzysza wyczułam przerażenie. Mimo to zaczęliśmy szukać jakiejś knajpki. Przez kolejne pół godziny chodziliśmy po rynku, porównując ceny napojów i szukając najtańszego lokalu. Randkowicz upierał się, że zna miejsce, w którym piwo jest o 50 groszy tańsze… Kiedy w końcu usiedliśmy, stwierdził, że jednak nie chce mu się pić, ale jeśli ja mam ochotę, to mogę iść do baru i coś sobie zamówić. Czułam się jak kompletna idiotka, choć przecież to on zachował się głupio. Jeden gorszy od drugiego Na koniec zaproponował, że jeśli zwrócę mu za benzynę, to może odwieźć mnie do domu. Podziękowałam za taką propozycję i czmychnęłam czym prędzej do siebie. Oczywiście, więcej już się nie spotkaliśmy. Kolejny skąpiec, który pojawił się w moim życiu, trwał przy moim boku, niestety, nieco dłużej niż tylko jedno spotkanie. Tak naprawdę uświadomiłam sobie, jakim jest człowiekiem, dopiero po rozstaniu. Wcześniej byłam chyba zaślepiona czarem, który wokół siebie roztaczał. Zauroczył mnie, a w takich sytuacjach sprawy materialne przestają mieć jakiekolwiek znaczenie. Byliśmy ze sobą już przez jakiś czas, kiedy w przypływie szczerości opowiedział mi, jak to na początku znajomości odprowadzał mnie na autobus nocny, sam natomiast parkował samochód kilka ulic dalej, aby nie odwozić mnie do domu i w ten sposób oszczędzać na benzynie. Nie mogłam w to uwierzyć... Jednak dzięki temu wyznaniu nie zdziwiła mnie późniejsza sytuacja. Kiedyś poprosiłam, by pojechał ze mną samochodem do sklepu, ponieważ miałam zamiar zrobić większe zakupy. Po powrocie okazało się, że muszę zwrócić mu za benzynę, bo on tak naprawdę nic kupować nie potrzebował… A przecież to były zakupy spożywcze dla nas obojga, on się do nich nawet nie dokładał! Takich sytuacji było zresztą mnóstwo. Zwyczajnie mnie wykorzystywał! Zawsze lubiłam sprawiać mu niespodzianki, dawać drobne prezenty. Na specjalne okazje, takie jak urodziny czy imieniny, zawsze odkładałam pewną sumkę i kupowałam droższe rzeczy, np. markową wodę kolońską. Natomiast od niego przez cały czas trwania naszego związku dostałam tylko kwiatek w doniczce, który zabrał z domu swojej mamy. Ponoć zapamiętał, że kiedyś „tak strasznie się nim zachwycałam”. Naprawdę nie wiem, jakim cudem wytrzymałam z nim aż dwa lata i przez cały ten czas znosiłam to wszystko. Cóż, miłość… Aż w końcu powiedziałam: dość! To było w dniu, kiedy kupił pudełko herbaty, po czym zrobił skarbonkę i obwieścił mi, że kiedy skorzystam z JEGO herbaty, muszę za każdą zużytą torebkę wrzucić do JEGO skarbonki złotówkę. Wtedy moja wyrozumiałość się skończyła i wyrzuciłam pana z mojego życia. Podręcznikowy przykład skąpstwa prezentował też mój były mąż. Przed ślubem wydawał się zupełnie normalnym mężczyzną: troszczył się o mnie, zapewniał poczucie bezpieczeństwa. Jako mąż natomiast zmienił się nie do poznania. Stał się innym człowiekiem. Konta mieliśmy osobne, ponieważ on stwierdził, że dzięki temu nie będzie kłótni o pieniądze. Efekt był taki, że od pewnej chwili, kiedy w odwiedziny przyjeżdżała moja mama, a ja miałam ugotować obiad, mąż kazał mi kupować jedzenie za własne pieniądze, bo „nie będzie na nią łożył”! Pamiętam, jak kiedyś siedzieliśmy ze znajomymi w knajpie. Było bardzo fajnie, dlatego nie spieszyło nam się z powrotem do domu. Kiedy zamówiłam drugie piwo, już widziałam, że mąż był bardzo niezadowolony. (W domu stwierdził, że niepotrzebnie kupiłam alkohol w barze, bo w sklepie za rogiem jest dwa razy tańszy). Po jakimś czasie wszyscy zgłodnieli. Kiedy znajomi zastanawiali się, co przekąsić, on pochylił się do mnie i szepnął: – Kochanie, ty wcale nie jesteś głodna, prawda? No i przez resztę wieczoru burczało mi w brzuchu, nie pisnęłam jednak słówka. Pamiętam, jak któregoś razu musiałam iść do apteki po tabletki antykoncepcyjne. Akurat straciłam pracę, więc moja sytuacja finansowa była w owym czasie nieciekawa. Mąż świetnie o tym wiedział. Zapytałam, czy może mógłby się do nich dołożyć. W końcu zabezpieczenie przed ciążą to nasz wspólny obowiązek. Wielce się oburzył. – Z jakiej racji mam się dokładać do tabletek, skoro to nie ja je zażywam? – spytał bezczelnie. Uznał, że po coś wynaleziono naturalne metody, a gdy się nie zgodziłam, przestał uprawiać ze mną seks. W tedy jednak coś we mnie pękło. Wykrzyczałam mu, co myślę o nim i jego skąpstwie. Postawiłam ultimatum: – Albo się zmienisz, albo z nami koniec! Początkowo wyglądało na to, że wziął sobie moje słowa do serca, ponieważ zaproponował, żebyśmy wybrali się do sklepu i on, w ramach zadośćuczynienia kupi mi wymarzoną sukienkę. Bardzo się ucieszyłam, bo taki gest z jego strony był czymś niezwykłym. Wciąż mi na nim zależało. Miałam nadzieję, że będzie to pierwszy krok w dobrym kierunku. Tymczasem on wyciął mi taki numer, że do dziś, jak o tym myślę, pienię się ze złości… Gdy znaleźliśmy się w sklepie i staliśmy już w kolejce do kasy, mąż nagle oznajmił mi, że musi koniecznie skorzystać z toalety. – Za moment wrócę – zapewnił. Minuty mijały, a jego ani widu, ani słychu W końcu trzeba było zapłacić. Czerwona ze wstydu musiałam zrezygnować z zakupu. Kiedy tylko wyszłam ze sklepu, natychmiast pojawił się mąż. – Zrobiło mi się duszno, musiałem na chwilkę wyjść na dwór – tłumaczył się. Milczałam. To koniec. Nie chciałam mieć już więcej do czynienia z tym człowiekiem. Nie chodziło o głupi ciuch, ale o to, że to była jego ostatnia szansa, a on świadomie ją zmarnował! Nigdy się nie zmieni… Kazałam mu się wynosić jak najszybciej. – Tylko najpierw oddasz pieniądze, które ode mnie pożyczyłeś – wysyczałam. – Ani mi się śni – odburknął. – Nie chodziliśmy do łóżka tak często, jak chciałem. Zrobiło mi się czerwono przed oczami: – Nie pokazuj mi się więcej na oczy! Chyba się nie dziwicie, że straciłam zaufanie do mężczyzn. Oni wszyscy mają węża w kieszeni! Ja żadnemu utrzymania fundować nie zamierzam. I wisi mi, czy jeden z drugim weźmie mnie mnie za materialistkę. Swoje przeszłam i swoje wiem. Czytaj także:„Wynajęta pielęgniarka ostrzyła sobie zęby na majątek starszego sąsiada. Ale ja byłam czujna, wykiwałam wredną harpiꔄLata temu odbiłem kumplowi dziewczynę. Może i zniszczyłem mu życie, ale przynajmniej mam szczęśliwą rodzinꔄPrzyjaciółka rozpuściła syna jak dziadowski bicz. Mówi, że mój wyrośnie na nieudacznika, bo nie pozwalam mu na wszystko”

Ani widu, ani słychu 1958. Ni vu, ni connu Film 1g. 35m. Komedia; 1959; Film został nakręcony w okresie od 19 sierpnia do 10 października 1957 roku.

Zaktualizuj stronę Ni vu, ni connu 1g. 35m. Komedia Francja 7,6 6 ocen oceń film twoja ocena Reżyseria Yves Robert Scenariusz Jacques Celhay, Jean Marsan Aktorzy Louis de Funès, Noëlle Adam, Frédéric Duvallès Dodaj do listy 2 osoby lubią 4 osoby chcą obejrzeć. obejrzy Zdjęcia 1 dodaj zdjęcia Louis de Funès Obsada dodaj obsadę Louis de Funès jako Blaireau Noëlle Adam jako Arabella de Chaville Frédéric Duvallès jako Dubenoit, mer Claude Rich jako Amédée Fléchard Roland Armontel jako Léon de Chaville Madeleine Barbulée jako Pani Chaville Pierre Stéphen jako Prokurator Jean Bellanger jako Więzień Marc Blanchard jako Durenfort Jacques Couturier jako Paul Faivre jako Victor, szef ochrony Lucien Hubert jako Auguste Zobacz pełną obsadę Fabuła dodaj fabułę dodaj zarys fabuły Dodaj pierwszy opis Gatunek Komedia Szczegóły dodaj informacje Premiera 1958-04-23 (świat) Wytwórnia Champs-Élysées Productions Kraj produkcji Francja Inne tytuły L'affaire Blaireau (Francja)Neither Seen Nor Recognized (tytuł międzynarodowy) Czas trwania 95 minut Recenzje krytyków dodaj recenzję dodaj recenzję zewnętrzną Nie mamy jeszcze recenzji do tego filmu, bądź pierwszy i napisz recenzję. Recenzje użytkowników dodaj recenzję Nie mamy jeszcze recenzji użytkowników do tego filmu, bądź pierwszy i napisz recenzję. Czy wiesz, że? dodaj informacje Ciekawostka Film został nakręcony w okresie od 19 sierpnia do 10 października 1957 roku. zobacz więcej Komentarze do filmu 3 Najlepsze komentarze Od najnowszych Od najstarszych wazka16 2017-05-22 8 Blaireau i jego piesek:) Razem sprytnie oszukują strażnika i zdobywają zwierzynę dla Funes jest świetny,jego postać budzi sympatię. Odpowiedz Edytuj Usuń Zgłoś Krzyk_Sowy 2016-07-28 7 Film jest naprawdę świetny tylko niestety końcówka mnie rozczarowała. Polecam obejrzeć Odpowiedz Edytuj Usuń Zgłoś wietwia 2014-04-19 9 Czysta komedia – Mało znana, ale doskonała komedia z de Funèsem. Moim zdaniem jest to najlepsza rola komika. Konstrukcja filmu przypomina najlepsze polskie przedwojenne komedie, ale tu sztuka filmowa i aktorska jest na wyższym poziomie. Jednym słowem – majstersztyk gatunku. Gorąco polecam! Odpowiedz Edytuj Usuń Zgłoś Współtworzą tę stronę dodaj treści Ta strona powstała dzięki ludziom takim jak Ty. Każdy zarejestrowany użytkownik ma możliwość uzupełniania informacji o filmie. Poniżej przedstawiamy listę autorów dla tego filmu: 1 wietwia 55 pkt. 2 Agnieszka_Chmielewska_Mulka 10 pkt. 3 Kristo 5 pkt. 4 blesav 3 pkt. Zobacz wszystkich wspołtworzących
Význam slova „ ani chýru, ani slychu (o ňom) ” v Krátkom slovníku slovenského jazyka Slovník skrátil hľadané slovo , pretože nenašiel presný výraz. Krátky slovník slovenského jazyka
STAR WARS: HOLIDAY SPECIAL Jest w internecie jeden taki typek, który nieustannie męczył mnie, bym z heroizmem godnym krzyżowca wyrzynającego niewiernych, opisał plugastwo, którego recenzje właśnie podziwiacie. I od razu powiem wam, że było źle. Po pierwszych dziesięciu minutach ser spleśniał mi w lodówce, później usłyszałem rytmiczne pukanie do drzwi, w których ujrzałem ogłuszonego przez dialogi z filmu listonosza. Tego, co działo się z moimi skarpetkami nie będę nawet opisywał, dzieci mogą to czytać. Wszystko zaczyna się w chwili, gdy gwiezdny awanturnik, Hans Klops Z Solą oraz jego włochaty przydupas zostają zaatakowani przez flotę, składającą się z samych pacanów. Za diabły nie mogą dobrze trafić Sokoła Multiwitaminium, ale przez ową batalię, chłopaki prawdopodobnie spóźnią się na święta do domu czupakabrów… czubaków? Tych wielkich stworów wyglądających jak Lessie na dwóch nogach. Gdy po gościach ani widu ani słychu, matula kosmatej rodziny zaczyna wydzwaniać do różnych, znanych z oryginalnego filmu person. Jest tam Skywalker, jego królewska siora, Jeff Vader, Shredder oraz niejaki Popek, kretyn po trepanacji czaszki. W między czasie widzimy psychodelicznych mikro cyrkowców, podziwiamy nic nie znaczące ryki rodziny włochatych kolosów (bardzo długa scena), później orani jesteśmy koszmarnie wyglądającą kreskówką, w którym pierwsze skrzypce gra Bobba Friut i jesteśmy świadkami ataku nazistów na dom Ewooków… to ci wielcy i kosmaci? Nie chce mi się sprawdzać w Google. Film ten jest jedną wielką kpiną. Kpiną z fanów Star Wars, kpiną z sagi (którą widziałem raz, byleby widzieć o co chodzi) i kpiną z polskich drogowców. Wymęczyłem się na tym potwornie, a typek, który zmusił mnie do obejrzenia tego szajsu, już teraz dumnie służy jako flaga na maszcie piratów. Bierzcie z gościa przykład i czujcie się ostrzeżeni. Dla zainteresowanych: Cały film Werdykt:
Nowych Włóczęg na razie ani widu, ani słychu, ale możecie wpaść na Poldis Express i obserwować zmagania z trasą dzielnej załogi srebrnego Poldka w drodze
Kuroko czuł na twarzy ciepłe promienie słońca. Niebo tego dnia było nieskazitelnie czyste, bez choćby najmniejszego białego obłoczka; podobnie spokojne zdawało się być morze. Szumiało cicho, a drobne fale raz po raz pluskały o brzeg, próbując sięgnąć bosych stóp Tetsuyi. Błękitnowłosy wpatrywał się w wodę, mrużąc przy tym oczy. Gdzieś w oddali widział przepływającą niedużą łódkę o białych żaglach, wyróżniającą się na tle monotonnego błękitu. Woda z pewnością była ciepła, nagrzana słońcem. Kuroko naszła ochota, by zanurzyć się w niej, popłynąć jak najdalej, sprawdzić swoje możliwości. – Tetsuya!- za sobą usłyszał natarczywe wołanie Akashiego; tak jakby mężczyzna już od dłuższej chwili próbował zwrócić jego uwagę. Odwrócił się, spoglądając niepewnie na stojącego za nim Seijuurou. Mężczyzna miał na sobie jedynie kąpielówki. Czerwone włosy drgały w letnim wietrze, jedno czerwone i jedno złote oko spoglądało na Kuroko z niejakim rozbawieniem. – Pytałem, dlaczego nie wejdziesz do wody? – Dlaczego...- powtórzył cicho Tetsuya, z zaskoczeniem patrząc na uśmiech Akashiego. Był taki... zwyczajny. Taki ciepły. Zupełnie jak dawniej, jak w czasach, kiedy byli razem, kiedy nikt ani nic nie próbowało ich rozdzielić. Gdy byli szczęśliwi. Gdy byli tylko dla siebie. – To ja się ciebie pytam – westchnął Seijuurou, jeszcze bardziej rozbawiony. Skinął w kierunku plażowych ręczników i parasola za swoimi Chodź. Skoro nie możesz się zdecydować, to zjedz ze mną arbuza. Kuroko jeszcze przez chwilę stał w miejscu, po czym odwrócił się i podążył za Seijuurou. Szedł dziwnie powoli, jakby był ospały, albo zmęczony – nawet, jeśli żadnego zmęczenia czy otumanienia nie odczuwał. Stanął przed ręcznikami, patrząc jak Akashi pochyla się nad dużym koszem piknikowym i wyciąga z niego arbuza. Uniósł go na wysokość swojej twarzy i przyjrzał się mu z uśmiechem. Następnie odwrócił się do Kuroko i podał mu go. – Pokroisz go dla mnie?- zapytał. Tetsuya skinął głową, przełykając ślinę. Głos Akashiego był łagodny, przyjazny. Wziął do rąk arbuza, przyglądając mu się. Pamiętał, że on i Akashi czasami raczyli się nim w upalne dni w swoim mieszkaniu, oglądając nudne filmy na kanapie w salonie i leniuchując. – Głos Akashiego nagle się zmienił. Wciąż był łagodny, ale teraz sprawiał wrażenie, jakby Seijuurou upominał o coś błękitnowłosego. Jakby karcił niegrzeczne dziecko. Kuroko spojrzał na niego, skruszony. Akashi coś mu podawał. Nóż? Kuroko musiał znów się zamyślić, przez co Seijuurou zmuszony był go ponownie kilka razy zawołać... czy tak? Tetsuya spojrzał na nóż, który trzymał w ręce Akashi. Jego ostrze skierowane było prosto ku niebu, Seijuurou zaciskał uchwyt w pięści. To był duży nóż, o wiele za duży jak do pokrojenia takiego małego arbuza. Kuroko chciał mu o tym powiedzieć. Spojrzał w oczy Seijuurou, ale ten opuścił je na trzymanego przez Tetsuyę arbuza. Kuroko również opuścił wzrok na dół. W dłoniach trzymał głowę Kagamiego Taigi. – Aaah!- krzyknął z przerażeniem, otwierając oczy i podrywając się na łóżku. – Kuroko!- Pochylający się nad nim Kagami odskoczył do tyłu, przestraszony jego nagłym zrywem. Tetsuya, dysząc ciężko, spojrzał na niego, przez chwilę nie mogąc sobie przypomnieć, gdzie się znajdował i skąd wziął się tu Taiga. – Kagami-kun...- sapnął cicho, starając się uspokoić oddech i rozszalałe w piersi serce. – Trochę się wierciłeś, więc chciałem cię obudzić...- wymamrotał Taiga, przełykając Wydawało mi się, że śni ci się koszmar. – Mmm...- Kuroko wziął głęboki oddech, podnosząc się ostrożnie do pozycji W porównaniu z poprzednimi, ten był prawie przyjemny... – Zrobiłem kakao – powiedział Kagami, a Tetsuya uzmysłowił sobie, że rzeczywiście czuje zapach Wolałem cię teraz obudzić, bo potem nie zaśniesz w nocy. Kuroko westchnął cicho, odrzucając od siebie koc i wstając z łóżka, czy raczej z kanapy, którą rozłożył dla niego Kagami. Przetarł dłońmi twarz, podchodząc za Taigą do stolika, na którym ustawiono trzy kubki kakao. Tetsuya przystanął. – Twój chłopak wrócił? – Mhm. Bierze prysznic, ale za pół godziny i tak wychodzi. Zdążysz go przynajmniej poznać i streścić mu swoją sytuację. Większość i tak wie ode mnie. Już dawno mu o tobie opowiadałem. – To dość...- Kuroko szukał w głowie właściwego Powiedziałbym „kłopotliwa” chwila w takim wypadku. Czy twój chłopak nie jest zazdrosny? Kagami zarumienił się lekko i odchrząknął. – Cóż, nawet jeśli, to raczej tego nie okazuje – mruknął, spoglądając w kierunku drzwi Myślę, że jest na tyle wyrozumiały, że potrafi pogodzić się z prawdą o naszych relacjach. Nie łączy mnie z tobą to, co kiedyś, ale jesteś dla mnie ważny. – Ty dla mnie również – powiedział cicho Tetsuya, siadając powoli na krześle i wbijając wzrok w kubek parującego Dlatego wolałbym, żebyś dał sobie spokój z pomysłem ratowania mnie, zabrał swojego chłopaka i uciekł z nim jak najdalej. Nie myśleliście o tym, żeby opuścić kraj? Przecież sporo czasu w dzieciństwie spędziłeś w Ameryce, znasz dobrze angielski. Może spróbujecie właśnie tam? – Kagami wzruszył Ale to zależy też od Tatsuyi, a nie tylko ode mnie. Nie wierzysz w niego, bo nie masz specjalnych podstaw, ale jeśli ktoś jest w stanie wspomóc nasz kraj i oczyścić go z takich kanalii jak Akashi, to tym kimś jest właśnie Tatsuya. Drzwi do łazienki otworzyły się i u progu pojawił się wysoki mężczyzna. Kuroko obrócił ku niemu głowę, przyglądając mu się z zainteresowaniem. Był to pierwszy partner Kagamiego po jego związku z Tetsuyą, błękitnowłosego ciekawiło więc, z kim związał się jego były. Tatsuya okazał się być zupełnie różny od Kuroko. Wysoki i szczupły, ale dość szeroki w ramionach – zupełne przeciwieństwo Kuroko, który był niski i raczej wątły, choć mięśni mu nie brakowało. Tatsuyę wyróżniały również przydługie czarne włosy, z zakrywającą lewe oko grzywką oraz małym pieprzykiem pod prawym. Choć mężczyzna z pewnością był przystojny, na jego twarzy widać było wyraźne ślady zmęczenia, zapewne spowodowane niebezpieczną i stresującą pracą. Kuroko wstał od stołu, by przywitać się z chłopakiem Kagamiego. – Widzę, że Taiga postanowił cię już obudzić – powiedział mężczyzna, podchodząc do niego z uśmiechem na twarzy i wyciągając ku niemu Himuro Tatsuya, partner Taigi. Miło mi cię poznać. – Mnie również jest miło, Kuroko założył, że mężczyzna jest od nich starszy, bo na takiego właśnie Nazywam się Kuroko Tetsuya. Jestem tym nieszczęśnikiem, o którym, zdaje się, wspominał ci Kagami-kun. – „Kagami-kun”?- Himuro zerknął z uśmiechem na Jeśli dobrze kojarzę, byliście kiedyś parą? – Tak – odparł spokojnie Stare dzieje... – Nigdy nie zwracaliśmy się do siebie po imieniu – wyjaśnił Kagami, rumieniąc się lekko i przecierając dłonią A Kuroko już tak ma, że do wszystkich zwraca się grzecznościowo... – Ahh, już rozumiem!- Himuro uśmiechnął się szerzej, znów odwracając do Usiądźmy, Kuroko. Taiga już jakiś czas temu opowiadał mi o nieprzyjemnościach, jakie cię spotkały. Akashi Seijuurou, co? Czołówka Czarnej Himuro zajął miejsce przy stoliku, dosuwając sobie Zanim poznałem Taigę, był nawet moim celem, ale ciężko było trafić na jego ślad. Więc to dlatego był taki nieuchwytny. Podążał za tobą. – Nie mów tak, jakby to była jego wina – skarcił go łagodnie Kuroko niczym nie zawinił. To Akashi jest popieprzony. – W to nie wątpię – westchnął Tatsuya, upijając łyk Czyli Akashi kieruje się jednak jakimiś motywami?- zapytał, patrząc z powagą na Pozbywa się osób mających jakikolwiek związek z tobą, czy może po prostu zabawia się po drodze, goniąc za tobą? – I jedno i drugie – mruknął w odpowiedzi Kuroko, spuszczając Zaczęło się od mordowania moich bliskich... a potem, podczas ścigania mnie, ofiarą padał każdy, kto miał ze mną jakikolwiek bliższy kontakt. – Opowiedz mi o wszystkim, Kuroko – poprosił Od deski, do deski: jak to się wszystko zaczęło, dlaczego się zaczęło, jak wyglądało dotychczas twoje uciekanie. Powiedz mi wszystko, co wiesz o Akashim Seijuurou. – Jaki w tym sens, Himuro-san?- zapytał spokojnie Przecież to nie tak, że jeśli dowiesz się tego wszystkiego, znajdziesz sposób na to, by go złapać. – Nie chcesz, żeby został złapany? – Chcę – odparł Chciałbym w końcu zaznać spokoju w życiu. Ale wiem, jaki jest Akashi-kun i wiem, że bez względu na wszystko nikt z nim nie wygra. – Może odnosisz takie wrażenie, ponieważ przywykłeś do przegrywania z nim – powiedział Tatsuya. Miałem już do czynienia z nie jednym psychopatą i każdy jeden był niebezpieczny, ale, jak zapewne możesz wywnioskować z faktu, że siedzę tu teraz z wami, każde starcie wygrałem. Z Akashim był o tyle problem, że nie znałem jego portretu psychologicznego. Nikt nic o nim nie wie, prócz tych oczywistych faktów, takich jak ten, że przed wojną skończył dobre studia i został dyrektorem firmy ubezpieczeniowej, miał słabe kontakty z ojcem, a także sypiał ze swoją sekretarką. Kuroko przełknął ciężko ślinę i zacisnął lekko dłonie na swoim kubku. Nadia. Tak miała na imię sekretarka, z którą Akashi sypiał. Tak miała na imię ta, która przyczyniła się do ich rozstania. Tak miała na imię pierwsza ofiara Seijuurou. Tetsuya nigdy w życiu nikogo nienawidził tak bardzo, jak jej. Nawet, jeśli było mu jej żal z powodu okrutnej śmierci, jaka ją spotkała. – Jesteś tak naprawdę jedyną pozostałą przy życiu osobą, która zna Akashiego Seijuurou – ciągnął dalej Jedyną, która zna go najlepiej. Bo przecież mieszkałeś z nim, prawda? Byliście parą, więc z pewnością wiesz, jaki Akashi Seijuurou był prywatnie; czy pokazywał inną twarz? Może bił cię, poniewierał tobą, albo groził? Kuroko aż się uśmiechnął, kręcąc głową. Rozbawienie jednak szybko minęło, kiedy przypomniał sobie chwile, kiedy dzwoniła komórka Akashiego, a on, zamiast zwyczajowo odebrać telefon, wyciszał dźwięki; jego wymijające odpowiedzi na pytanie, kto dzwonił, kto pisał, czego chciał. Tetsuyę czasem to irytowało, czasem bardzo złościło, ale ufał swojemu chłopakowi. Był mu ślepo oddany. – Nie robił nic takiego – odpowiedział Kuroko na pytanie Akashi-kun był aniołem. Nigdy mnie nie skrzywdził; nie potrafiliśmy się nawet kłócić. Czasem dochodziło tylko do niewinnych sprzeczek, ale szybko odchodziły w zapomnienie. I, zanim coś zasugerujesz, Himuro-san: Akashi-kun nie miał wówczas żadnej ukrytej natury. Średnio lubił horrory, nie ekscytowały go żadne krwawe sceny, nie interesował się mordercami i psychopatami. Jego myśli pochłaniała praca i zwykłe, codzienne życie ze mną. On... on nigdy mnie nawet nie obraził. – Wobec czego jak to się stało, że zaczął cię ścigać? Jak to się stało, że zaczął mordować? Kuroko milczał przez chwilę, zbierając myśli. Tyle razy przez to przechodził. Tylu ludziom, którzy chcieli w mniejszym czy większym stopniu pomóc mu, opowiadał o sobie i o tym, jak doszło do tego, że przestał być panem własnego życia. Każda z tych osób już nie żyła. Czy jeśli powie teraz Kagamiemu i Himuro swoją historię, zmieni to coś? Czy niespodziewanie znajdą rozwiązanie i uratują Tetsuyę? Ale kosztem czego? Kagami może zginąć. Himuro również może utracić życie. Jeśli i oni zostaną zabici, Kuroko nie będzie miał już nikogo. Do tej pory pocieszał się chociaż myślą, że Taiga był jedyną osobą, jakiej Akashi nie zdołał mu odebrać. A teraz... – Wiem, co myślisz, Kuroko – powiedział nagle Martwisz się o mnie, martwisz się, że zginie też mój chłopak. Ale jeśli nie zaryzykujemy teraz całą trójką, to co ci pozostanie? Dalej uciekać i dalej zostawiać za sobą trupy? Masz niepowtarzalną okazję nie, żeby wykorzystać kogoś do pomocy, ale żeby skorzystać z czyichś dobrych chęci. Przestań się tak uparcie opierać i pozwól nam ci pomóc. – Nie masz pojęcia, ilu ludzi już próbowało, Kagami-kun...- westchnął Kuroko. – Tak, tak, i każdy zginął – westchnął również Ale ja i Tatsuya póki co nie ruszamy się z Japonii. Kiedy Akashi się tutaj zjawi, a na pewno się zjawi... to chcemy być gotowi. Pomóż nam, Kuroko. Nie tyle dla siebie, co dla reszty społeczeństwa. Trzeba ubić tego dupka, wykorzystać każdą szansę, jaką dostaniemy. Ty jesteś naszą najlepszą. – Naprawdę wierzycie, że to się uda?- nie dowierzał Sądzicie, że uda wam się przechytrzyć Akashiego-kun? – Wystarczy, że doprowadzimy do jakiegokolwiek starcia – powiedział Nas jest trzech, on jest tylko jeden. – Akashi-kun pozbywał się w pojedynkę większych, bardziej zorganizowanych grup – mruknął Ale dobrze, niech będzie. Opowiem wam wszystko, co wiem o Akashim-kun, choć nie sądzę, by cokolwiek z tych informacji miało was natchnąć. – Przekonajmy się – powiedział Himuro, uśmiechając się lekko do Kuroko. Tetsuya spojrzał na niego z odrobiną zrezygnowania. Wziął głęboki oddech a potem wypuścił go powoli. Zaczął swoją opowieść.
Ani pary z ust! (don't you dare say even a word/not a word!) 4. Ani śladu (no trace) – Po burzy nie zostało ani śladu. 5. Ani be, ani me (not a single word) – Mógłbyś chociaż coś powiedzieć, a nie, stoisz i ani be, ani me. 6. Ani widu, ani słychu (there is/was no trace of) – Wyleciał z Polski i ani widu, ani słychu po nim.
Data utworzenia: 25 kwietnia 2011, 14:22. Anna Mucha kolejną gwiazdą, której nie podobają się rządy Platformy Obywatelskiej. Rządzący podpadli aktorce, bo nie zalegalizowali związków partnerskich, nie wprowadzili refundacji środków antykoncepcyjnych i nie złagodzili obostrzeń ustawy antyaborcyjnej Anna Mucha ostro o Platformie Obywatelskiej Foto: Teodor Klepczynski / Fakt_redakcja_zrodlo Aktorka jako powód podaje brak liberalnej polityki Donalda Tuska w kwestiach światopoglądowych. - Mamy 40 milionów ludzi i żadnych znanych marek na Zachodzie. Wódka, kiełbasa i wąsy Wałęsy. I jeszcze MUSZĘ to powiedzieć, bo sobie obiecałam, że w wywiadzie dla "Gazety" opieprzę Platformę jako jej wyborca. Liczyłam na rozsądną politykę planowania rodziny, edukację seksualną, refundowanie nowoczesnej antykoncepcji, choćby debatę o legalizacji związków partnerskich - mówi Anna Mucha w rozmowie z "Wysokimi Obcasami".Aktorka "M jak miłość" ma za złe rządowi, że ten nie przeprowadził nawet próby uchwalenia nowej ustawy antyaborcyjnej oraz refundacji środków Liczyłam na politykę dostosowaną do współczesnych realiów. Są przecież pewne proste mechanizmy: ustawa antyaborcyjna może istnieć pod warunkiem że edukacja seksualna nie jest fikcją, a w aptekach są tanie prezerwatywy i tabletki. A tu ani widu, ani słychu. A nawet gorzej: cała ta akcja z in vitro woła o pomstę do Boga. Plan minimum, że nie ma syfu pisowskiego, mnie nie zadowala. Nawet z prostą i popularną na świecie ustawą antynikotynową nie potrafili sobie poradzić! Moja sympatia do PO poszła z dymem. Koniec manifestu politycznego - ostro kończy Mucha.>>>> Szulim dostało się za Muchę /2 Anna Mucha ostro o Platformie Obywatelskiej Teodor Klepczynski / Fakt_redakcja_zrodlo /2 Mucha wypięła się na Tuska, bo nie zalegalizował... Fakt_redakcja_zrodlo Masz ciekawy temat? Napisz do nas list! Chcesz, żebyśmy opisali Twoją historię albo zajęli się jakimś problemem? Masz ciekawy temat? Napisz do nas! Listy od czytelników już wielokrotnie nas zainspirowały, a na ich podstawie powstały liczne teksty. Wiele listów publikujemy w całości. Wszystkie historie znajdziecie tutaj. Napisz list do redakcji: List do redakcji Podziel się tym artykułem:
ERSk.
  • pvx24b8oas.pages.dev/70
  • pvx24b8oas.pages.dev/66
  • pvx24b8oas.pages.dev/27
  • pvx24b8oas.pages.dev/65
  • pvx24b8oas.pages.dev/57
  • pvx24b8oas.pages.dev/20
  • pvx24b8oas.pages.dev/26
  • pvx24b8oas.pages.dev/9

    • ani widu ani słychu cały film